Op de parking van het vaccinatiecentrum is het bloedheet. Ik zet de motor af. Met mijn hand op het portier staar ik naar de taartdoos op de passagierszetel. De achtvormige puddingkoeken van bakkerij Timmermans zijn voortreffelijk. Ze zijn dan ook vaak uitverkocht voor wie na de middag nog zin krijgt. Eerst langs de bakker voor ze op zijn, dan snel een prik, dat was het plan. Een feilloos plan zo dacht ik. Nu ik hier op de parking sta, ben ik niet meer zo zeker. Net als baby’s en puppy’s verdragen puddingkoeken geen hoge temperaturen. Een half uur kan al fataal zijn. Mee naar binnen nemen, lijkt ongepast. Hulpverleners en vrijwilligers kunnen dergelijke attenties wel appreciëren, maar met slechts vier koffiekoeken ga ik afgunst en onrust brengen in deze perfect geoliede machine. Dat is geen optie. Opeten dan maar. Gulzig schrok ik de koffiekoeken naar binnen en begeef me burpend achter het mondmasker naar het mij toegewezen prikstation.
Niet teveel last gehad? Vragen kennissen en vrienden de volgende dagen, vaak in anticipatie op hun eigen prik. Viel wel mee, antwoord ik naar waarheid. Beetje misselijk, dat wel.
