Op een dag waren de middeleeuwen voorbij. Mensen kwamen op straat en juichten, eerst nog aarzelend, beducht voor een list, dan met volle overgave, er kon eindelijk ten volle geleefd worden. Het ijzeren korset van angst en bijgeloof was afgeworpen. Een groot volksfeest brak los. Dagenlang werd er gefeest. Het licht dat tot voor kort enkel door kieren en spleten viel, overspoelde nu het marktplein. Mensen keken mekaar aan alsof ze voor het eerst hun ware aard zagen. Met het hout voor de brandstapels werden grote vreugdevuren aangelegd waarop hele varkens en halve runderen gebraden werden, en zoals het hoort in een ontwikkelde samenleving ontstond in één ruk ook de groentebrochette.
Sinds enkele jaren lijkt de omgekeerde beweging ingezet. Complotdenkers en fantasten, flatearthers en antivaxers, populisten en trollen verbergen zich niet langer onder de plaveisels van het gezond verstand. They’re loud and they’re proud to be loud!
Het scheermes van Ockham – de vuistregel, dat best die verklaring kan worden weerhouden die de minste aannames bevat, of om het met de woorden van Etienne Vermeersch te zeggen: de meest eenvoudige verklaring is meestal de juiste – dat scheermes is bot en moet dringend worden gewet. Misschien is het tijd voor een upgrade. Droogscheren heeft zijn beste tijd gehad. Voor een benevelde geest en geïrriteerd ego, gebruik Ockham Scheerschuim *.
*Disclaimer: Als er meer lucht in zit dan zeep is het waarschijnlijk geen Ockham!
