In de zomer van 1982 heerste het sambavoetbal over de pleintjes. De Goddelijke Kanaries grepen dan wel naast de wereldtitel, voor ons jongens van 12 waren zij de enige denkbare winnaar.

Een blik vanuit onze slaapkamer op de achterliggende tuinen vertelt iets over de wereld.

Alleen in het weekend zaten ze er niet, de oude man en zijn vrouw. Dat het zíjn vrouw was, was onmiskenbaar. Met tederheid en trots liet hij haar alle aandacht.

We zaten op een terras, hartje Parijs. Een eenvoudig café waar de stoelen en tafels door de tijd waren aangeraakt. De obers waren er op een sympathieke manier onvriendelijk. Het was ten slotte Parijs.

Het saaiste onderwerp ter wereld. Niet gewoon saai of oersaai, neen, het saaiste onderwerp ter wereld. Daar was hij heel stellig in.

Het grootte raam aan de voorzijde van het huis kadreert het uitzicht als een schilderij. Onveranderlijk hangt het daar, of moet ik zeggen schijnbaar onveranderlijk […]

Op het avondstrand van Les Issambres staat een oude man kniediep in de branding. Zijn armen hangen schuin af, de handpalmen geopend naar de donkere massa die voor hem ligt.

De Tropézienne kijkt me verontwaardigd aan. “In Saint-Tropez schijnt de zon altijd, zelfs als het regent, alleen zitten de wolken soms in de weg.” Ze lijkt ervan uit te gaan mij daarmee voldoende te hebben geïnformeerd over het lokale klimaat […]

Met het geduld van een man op vakantie wacht ik tot de douche vrijkomt om zand en zweet van me af te spoelen.

Op een steenworp afstand van Aire de Bellevue, ergens tussen Valence en Orange, trekken auto’s in caravaan over de Route du Soleil. Een plaspauze en een korte wandeling met Billy-Bob de hond leiden tot een onverwacht gesprek met een halfnaakte man met een boeddhabuik.

Op de weg naar Saint-Aygulf net voor de Contact superette is er een warme bakker die drie soorten baguette verkoopt. Eigenlijk gaat het om één baguette en drie afbakwijzen: légère, dorrée, bien cuite.

Wanneer je ruim vijftig jaar in je eigen hoofd woont, zouden er geen geheimen meer mogen zijn. Toch leerde ik afgelopen jaar iets bijzonder over mezelf. – Wolken fascineren me mateloos.

De kortste weg tussen twee punten mag dan wel een rechte lijn zijn, de kortste weg naar een verkwikkend dutje is een boog.

Diep in de Ardennen ligt het dorpje Champlon. Op zijn Frans klinkt het wat plomp, maar in het Waals begint het te zingen als een ijscokar: Tchimplion.

Hoe vaak hoor je vandaag nog een spreekwoord? Ze zijn in onmin geraakt en dat is jammer. Sommige spreekwoorden hebben zelfs nooit de kans gekregen er één te worden.

Ik krabbel recht. Ondanks het schuimrubberen matje voelen mijn knieën pijnlijk aan. Onkruid wieden op de oprit, sommige mensen vinden het rustgevend, ik behoor tot de andere soort.

Op een dag waren de middeleeuwen voorbij. Mensen kwamen op straat en juichten, eerst nog aarzelend, beducht voor een list, dan met volle overgave, er kon eindelijk ten volle geleefd worden. Het ijzeren korset van angst en bijgeloof was afgeworpen.

Wanneer er mist hangt over het land heeft de wereld iets te verbergen. Dat soort uitspraken deed mijn grootvader wanneer we bij het ochtendgloren langs de bosvijvers wandelden. Hij sprak ze uit met dezelfde nonchalance als waarmee hij zijn pijp stopte.