Iemand heeft het Antwerpse Letterenhuis ingepakt. Gevelrestauratie of censuur? Wie zal het zeggen. Sinds de alternatieve waarheid school maakt, zit het waarachtige woord in de hoek waar de klappen vallen.
De publieksingang van het Letterenhuis is door de afdekzeilen verworden tot een donker hol waar voorbijgangers onbewust hun pas versnellen. Ik heb een uitnodiging op zak voor een jaartje Schrijversacademie, en hoor het gebouw fluisteren: In het begin was het woord, en het woord is hier. Ik vouw mijn Brompton op steek hem in de brievenbus en stap met zelfvertrouwen een jaar binnen van verbeelding, overpeinzing en (kromme) zinnen.
De inkomhal staat vol gelukzoekers die onwennig (zoals dat hoort op een eerste schooldag) aan mekaar snuffelen en gembershotjes nemen tegen het stotteren. Gedwee volgen we onszelf de trap op en nemen plaats in de klapzetels van de huisbioscoop. Het jaarprogramma wordt geprojecteerd. Docenten en andere notabelen stellen zich voor. Elk applaus schept een nieuwe verwachting. Iedereen voelt dat hier ergens in deze zaal een meesterwerk ligt te kiemen. Iedereen hoopt hetzelfde: de vruchtbare aarde te zijn.
— En dan wordt het tijd voor de groepsindeling. Terwijl de andere dichters en schrijvers in spe uitzwermen over de parken en woestijnen van het Letterenhuis wacht ik geduldig mijn beurt af. Tot mijn oog valt op Stijn Streuvels, die om nog onduidelijke reden achter tralies is beland. De twijfel slaat toe. Als de grote Streuvels kan komen vast te zitten, wat voor kans heeft een kleine garnaal dan?
