Ik krabbel recht. Ondanks het schuimrubberen matje voelen mijn knieën pijnlijk aan. Onkruid wieden op de oprit, sommige mensen vinden het rustgevend, ik behoor tot de andere soort. Met een grimas wankel ik naar de rand van de weg waar zopas een Renault 21 Turbo is gestopt. Een man met een groot montuur en donkere glazen wacht geduldig tot het raampje zoemend in het portier is verdwenen. Zijn ellenboog laat hij in de vensteropening rusten. De tattoo op zijn voorarm, een woest kijkende centaur met een gespannen boog, voorspelt weinig goeds. De man in de passagierszetel kijkt nerveus op zijn uurwerk.
‘Wij hebben een vraag?’ zegt de man aan het stuur.
Daar heb ik geen bezwaar tegen.
‘Kent u het Avondland?’ Hij stelt de vraag alsof hij zelf het antwoord weet en me om één of andere reden wil testen.
Ik voel nattigheid en ben op mijn hoede, maar er is ook een zekere opwinding. Ik veeg de onkruidsporen af aan mijn short en koester het moment waarop ik mijn kennis ga kunnen etaleren, zoals bij een quiz waar je als enige van je groepje het antwoord weet. ‘Jazeker,’ zeg ik triomfantelijk. ‘Het Avondland is een dichterlijke omschrijving van Europa.’ (Ik laat een dramatische pauze vallen). ‘Europa komt van het Fenicische woord ‘ereb’, dat ‘avond’ betekent. Voor de Feniciërs ging hier de zon onder, vandaar: Het Avondland.’
Er valt een stilte. Beide mannen kijken mekaar aan. De man op de passagierszetel buigt naar het open raam toe. ‘Sportkantine Het Avondland.’ Hij wijst naar de bogen en kokers met pijlen op de achterbank. ‘Wij zijn van de staande wipschieters Willem Tell uit Hasselt.’
