We zaten op een terras, hartje Parijs. Een eenvoudig café waar de stoelen en tafels door de tijd waren aangeraakt. De obers waren er op een sympathieke manier onvriendelijk. Het was tenslotte Parijs. Aan ons tafeltje hadden we een uitstekend uitzicht op de Cathédrale Notre-Dame de Paris. De gargouilles hingen er afgemat bij, alsof geen enkele hoeveelheid water hun doorrookte kelen nog kon verzachten. Wie vertrouwd was met het silhouet van de oude dame kon er misschien niet onmiddellijk de vinger opleggen, maar na enkele seconden kwam het binnen als een shot tequila op nuchtere maag. Het inferno van april 2019 had de skyline van Parijs ingedeukt. – Brandwonden kunnen vreselijk verminken.
‘Waar zou Quasimodo nu slapen?’ vroeg mijn nichtje dat recent de Disneyversie van Victor Hugo’s meesterwerk had ontdekt. Achtjarigen kunnen soms moeilijke vragen stellen.
‘Goede vraag,’ antwoord ik om tijd te winnen. ‘Misschien gaat hij zolang de reparatie van de klokkentoren duurt in de Eiffeltoren wonen, of in de basiliek op Montmartre, waar we vanmorgen zijn geweest.’
Mijn nichtje schudde resoluut het hoofd. Op de Eiffeltoren is het veel te koud en de witte kerk is te chique, daar zou hij zich nooit thuis voelen. Ik denk dat Quasimodo bij Esmeralda zal gaan wonen.
Een lelijke vent met een knap jong ding. Zou best kunnen. – Het blijft tenslotte Parijs.
