In de bloesemboom van de buren huizen twee houtduiven. De boom van de buren staat verraderlijk dicht bij de beukenhaag die onze tuinen scheidt, zo dicht zelfs dat een hoogoplopende burenruzie niet geheel uit te sluiten valt. De boom zelf zal nooit de aanleiding zijn, er gaat geen overlast vanuit, integendeel.
De boom (hoogte en plaatsing) kan wel munitie worden wanneer andere frictie de lont in het kruitvat steekt. – Ja, ook in schijnbaar aimabele relaties moet men steeds voorbereid zijn op conflicten en escalaties. Het helpt dan iets achter de hand te houden. In deze polariserende samenleving zal het vroeg of laat botsen, daar wennen we maar beter aan. Dit gezegd zijnde stel ik voor het topic over burenruzies te laten rusten, het heeft immers geen uitstaans met de rest van dit verhaal.
Twee duiven dus. – Onze hond Billy begrijpt het concept van twee duiven in een boom niet. Voor hem is het een duistere macht die ritselend en klapwiekend in het gebladerte huist en als een Tim Burton-personage op elk denkbaar moment grommend uit het groen kan opduiken. Wat het ook is, het behoort niet tot onze roedel en moet dus verjaagd worden. Hoe vaak het zich ook herhaalt, telkens opnieuw gaat Billy met de zelfde frisse woestheid tekeer tegen het groene gevaar. Het jachtinstinct van een Toller kan in een vingerknip op scherp staan. Pas wanneer de rust is weergekeerd, vindt de metamorfose plaats en keert hij terug naar zijn aaibaarheidsfactor 10.
Vorige week moest ik mijn jachtinstinct onderdrukken om niet naar onze bladblazende buurvrouw te blaffen. Zou het dan toch kloppen dat een baasje op zijn hond begint te lijken.
