Two roads diverged in a wood, and I —
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.
Vandaag zal ik de risico’s niet schuwen en het avontuur opzoeken. Vol zelfvertrouwen omarm ik deze vriesdag, terwijl het zonlicht de rijp op de velden bespeelt. iPhone, ID- en betaalkaarten blijven thuis. Zelfs de wandelbottines blijven in de kast, een sportief paar schoenen moet volstaan. Met een muts, winterjas en ribfluwelen broek voel ik me voldoende gewapend voor de tocht die ik in gedachte heb. Ik zal de Hagelandse heuvels opzoeken en, de laatste regels van het beroemde gedicht van Robert Frost indachtig, telkens het minst betreden pad nemen.
In het bos kom ik niemand tegen. Ondanks de betoverende taferelen lijken wandelaars deze bitterkoude dag aan zich voorbij te laten gaan. Of ligt het aan mijn voornemen om een heel klein beetje te verdwalen volgens de dichterlijke instructies van de heer Frost?
Na een onbedoelde glijpartij en een pijnlijk zitvlak besluit ik de terugtocht aan te vangen. Het besef dat een kleine misstap ernstige gevolgen kan hebben wordt plots tastbaar. Een gestoten hoofd, een beenbreuk en het kwik dat verraderlijk snel zakt tot -8 terwijl de onbarmhartige duisternis inzet, wie weet hoe dát zou aflopen. – Ik schat dat nog een klein uur daglicht rest. Zonder verdere tegenslagen moet dat voldoende zijn. Het vooruitzicht op een warme chocomelk zorgt voor een knerpend tempo.
Wanneer het begint te schemeren laat ik de vrieskou achter tussen de plooien van mijn jas en stap moe maar tevreden onder de douche.
‘s Avonds speelt Into thin Air op TV, een spannende film over de Mount Everest expeditie die in 1996 acht avonturiers het leven kostte. Wanneer ontbering en uitputting toeslaan aan de voet van de Hillary Step, mompel ik tussen twee happen chips: ‘I feel your pain.’
‘Zei je iets?’ vraagt mijn vrouw.
Ik brom wat en geef het schaaltje pinda’s door.
Na de aftiteling blijf ik aangeslagen zitten. – De verstilde lichamen op de bergflank, het aanblik van zwarte neuzen, afgevroren tenen en bloed rochelende avonturiers echoot nog na.
‘Gaat het?’ vraagt mijn vrouw. ‘Je ziet zo bleek.’
Zonder haar aan te kijken, wijs ik naar het beeldscherm en zeg met onvaste stem: ‘Dat had mij vandaag ook kunnen overkomen.’
