Op een steenworp afstand van Aire de Bellevue, ergens tussen Valence en Orange, trekken auto’s in caravaan over de Route du Soleil. Een plaspauze en een korte wandeling met Billy-Bob de hond leiden tot een onverwacht gesprek met een halfnaakte man met een boeddhabuik.
“Vakantie! Dat zit hier,” antwoordt hij, na me kort te hebben aangestaard. Met twee vingers tikt hij driemaal tegen zijn slaap. Vervolgens spreidt hij zijn armen over de rugleuning van de bank en maakt zich zo breed mogelijk om zoveel mogelijk zon te vangen met zijn imposante lijf. “Ik rij al dertig jaar mijn trekker met oplegger van noord naar zuid en terug. De snelweg is mijn kantoor en mijn thuis. Ik heb nog nooit nood gehad aan een paar weken ergens ver weg. Als ik aan vakantie toe ben, hoef ik maar een knop om te draaien.” Opnieuw tikt hij tegen zijn slaap. “Mijn bureau staat ginds op de parking te blinken met een vol geladen oplegger klaar om verder te trekken. Hier laat ik dat allemaal los. Binnen een uur kruip ik onder de douche en kan ik er weer tegen, tot ik opnieuw zin krijg in vakantie. Dat kan morgen al zijn, maar evengoed pas volgende maand.”
Ik complimenteer hem met zijn levenshouding en voeg er voorzichtig aan toe dat de meeste mensen toch net iets langer nodig hebben om terug op te laden.
Hij haalt de schouders op zoals alleen verlichte denkers dat kunnen. “Zie hoe ze zich opwinden, hoe ze zich zuchtend en zeurend verplaatsen over op- en afritten, langs tankstations en péages, neerstrijken op picknick hotspots vol kinderen met lege blikken, om vervolgens opnieuw de stilstand in te duiken. Iedereen vloekt op de auto voor zich. Een processie van chagrijn en frustratie van Dijon tot Nice. Ze fulmineren op het infarct dat ze zelf helpen veroorzaken. Route de l’enfer zou een meer toepasselijke naam zijn. – En waarom? Om met een overladen rugzak in de bergen te verdwalen? Om op hun splinternieuwe koersfiets lek te rijden in een godvergeten gat. Om zichzelf tegen te komen in een afgelegen klooster? Om bijeengepakt als sardines in een zandbak te gaan braden tot ze eruit zien als drollen in een kattenbak.”
“Bent u nu niet een beetje streng? Mensen zoeken gewoon een paar weken ontspanning, weg van hun dagelijkse beslommeringen.”
De boeddhabuik antwoordt niet meer. Alles is al gezegd, moet hij denken. Het orakel is moe. Met gesloten ogen staart hij onder de brandende zon naar het heerlijke uitzicht in zijn hoofd. – Bellevue vakanties, dichterbij dan je denkt.
