Einde wedstrijd! – Die Mannschaft zag er opgelucht uit, ondanks de 1-1 leken ze goedgemutst richting spelerstunnel te wandelen. Duitsers die genoegen nemen met minder dan een overwinning, dan weet je dat er iets grondig fout zit op astraal vlak.
Het onheil diende zich dan ook niet geheel onverwacht aan. DING-DONG! klonk het. (Sinds kort hebben we een draadloze deurbel waarbij uit zes belgeluiden kan worden gekozen. We gingen voor het klassieke ding-dong. Keuzestress leidt wel vaker tot teruggrijpen naar wat vertrouwelijk aanvoelt.) Op dit late uur werd er geen bezoek meer verwacht, maar aangezien we in een veilige buurt wonen, maakte ik me weinig zorgen. Ik opende de voordeur en stond oog in oog met een sinistere figuur met vage trekken en een donkere garderobe.
Achteraf kon ik me van de conversatie weinig herinneren en ondanks de indruk die hij op me maakte zijn ook de details van zijn verschijning vervaagd. Zozeer zelf dat ik me afvraag of ik niet alles gedroomd heb. Het enige dat ik me met zekerheid herinner is het afscheid. Hij wees met het vreemde attribuut in zijn verkrampte hand naar ons huisnummer 112 en mompelde welgemeende excuses voor het misverstand. Hij sloot af met het bevreemdende: tot later, en verdween in de nacht.
De dag nadien vernam ik het overlijden van de beroemde schrijver op huisnummer 211. Hij was heengegaan in zijn slaap en had volgens de dochter niet geleden. Wat een troost schijnt te zijn.
