Flatline
Twee witte wijn en een Westmalle Tripel. Veel eenvoudiger kan een bestelling niet zijn. Net wanneer ongeduld het lijkt te gaan halen van verwachting voel ik een hand op mijn schouder.
Twee witte wijn en een Westmalle Tripel. Veel eenvoudiger kan een bestelling niet zijn. Net wanneer ongeduld het lijkt te gaan halen van verwachting voel ik een hand op mijn schouder.
Exotische cocktails met vrolijke parasolletjes, waarvan de uitbundige kleuren moeiteloos matchen met de stoere surfshorts en speelse bikini’s aan de tikibar. Azuurblauw water waarop het zonlicht in witgloeiende patronen het dolce far niente danst. – Sanda Dia, een naam als een vakantiegevoel.
Je kan alles, werkelijk alles betreuren
alsof de wereld iets verschuldigd is
aan ons, de happy few
wij, die daglicht zagen.
Frank Vos stapt het eethuis binnen, de kokosmat voelt stroef aan onder zijn zompige sneakers. Hij sluit de deur en rilt de kilte van zich af.
Een bejaarde dame staat geharnast in een imperméable aan de rand van een drukke weg, haar boodschappentrolley aan de hand als compagnon de route. Ik vraag haar of zij mijn hulp wil aanvaarden.
Dit is een land van voetballers en wielrenners. We brengen onze weekends door op noppen en klikpedalen. Het zit in onze kuiten, in onze VO2 max, in onze liefde voor gekalkte lijnen, modder en kassei.
Tanden gepoetst, thermostaat op 19,5°, koffie loopt door, hifi staat aan. S.t.u.d.i.o. B.r.u.s.s.e.l glijdt in carrousel over het schermpje van de radio. John Bonham beukt de ochtend open met een bassdrum […]